Hij is verrezen…!
Hij is verrezen, hij heeft dood en duisternis overwonnen. Alleluja… !!! Deze paaskreet weerklinkt nog steeds in onze oren en in ons hart. Het is de uitdrukking van het leven dat in ons wordt herboren, in ieder van ons. Het is mooi om het leven te vieren. Het is mooi om te weten dat we gered zijn en vooral te geloven dat de dood nooit meer macht over ons zal hebben.
En toch is de realiteit van de dood dagelijks aanwezig in de samenleving, in ons leven en onze omgeving. Als Christus is verrezen, betekent dit dat het leven overal en op alle gebieden van ons bestaan kan gedijen. En de omgeving mag niet achterblijven. Het is ook noodzakelijk dat de omgeving kan herrijzen. Moge de mens samen met zijn omgeving verrijzen. Dit is ook de reden waarom Christus is opgestaan (Mk 1,38). De verlossing door Christus betreft de mens, de hele mens. Dit betekent dat het ook gaat om alle parameters die bijdragen aan het goede leven van de mens.
Dit is een van de betekenissen die we vandaag aan integrale ecologie kunnen geven. Dit herinnert ons er aan dat alles met elkaar verbonden is. Niets kan op zich, afzonderlijk worden gered. De verrijzenis van Christus laat niets of niemand achter. Zij houdt rekening met wat er leeft, alles wat leven kan geven en alles wat voor het leven is. Als het milieu een belangrijk kanaal is voor het menselijk leven, moet daar rekening mee worden gehouden. Paus Franciscus herinnert er ons aan dat we worden geconfronteerd met “een enkele en complexe sociaal – ecologische crisis. De mogelijkheden voor een oplossing vragen om een alomvattende aanpak om armoede te bestrijden, de waardigheid van de uitgeslotenen te herstellen en tegelijkertijd de natuur te behouden.” (Laudato Si’, n ° 139). Alles is met mekaar verbonden. En dit is niet zomaar een feit. Het is een intrinsieke realiteit die alle levende wezens (mens, dier, plant en de rest) verenigt. Deze realiteit herinnert ons aan de dwingende plicht om integrale ecologie te beoefenen. Het is een kwestie van handelen, niet alleen voor mens en milieu, maar ook van te handelen op alle niveaus van het leven: spiritueel, persoonlijk en collectief. Als de opstanding van Christus een symbool is van nieuw leven voor de hele mensheid, kunnen de natuur en het milieu niet buiten dit proces van verlossing blijven. En als de mens gelooft dat hij een nieuw leven kan leiden door de omgeving op de achtergrond te laten, is het zeker dat het Pasen dat we vieren niet langer dat van de levende Christus is, maar van hen die gekozen hebben voor egoïsme en de cultuur van dood. Het komt er op aan te luisteren naar de roep van de armen en van de aarde. Is dit niet ook opstanding van Christus? Luisteren om het leven te doen herleven waar het verloren was. De gevolgen van de opwarming van de aarde hebben gevolgen over de hele linie, net zoals de pandemie van het coronavirus zoveel aspecten van ons leven heeft geraakt. Het is daarom essentieel om in alle richtingen te denken en te handelen, dat wil zeggen volledig.
De opstanding van Christus brengt ons ertoe deze banden te onderhouden en te koesteren voor een leven dat rijk is aan de overvloed van zijn genade, in overvloed aan liefde en hoop. Aangezien Christus verrezen is, kan de overwinningskreet ‘Alleluja’ ons niet langer onbaatzuchtig laten leven. Het zorgt ervoor dat we zorgen voor het leven, het leven van de mens en zijn ecologische omgeving. Dit is ook Pasen. Als Christus is opgestaan, is het zo dat alles met hem verrijst.
Alain Boubag