Het is al Covid dat de klok slaat
We zijn nog niet klaar met het inventariseren van alles wat we verloren hebben sinds het begin van deze pandemie: beperkt contact, isolatie, quarantaine, mondkapjes … We hebben de (pijnlijke) ervaring van de lock-down, van isolatie. De alarmerende berichten die elkaar opvolgen, worden nu gevoed door psychologen, omdat de kleine cirkel een vicieuze cirkel wordt … Dus, wat er aan doen? Sommigen maken van de gelegenheid gebruik om wat frisse lucht te happen, het bos, de sneeuw, de prachtige landschappen, de fauna en flora te ontdekken of te herontdekken. Luister naar een lied over de lente of geniet van een zonsondergang. Naïviteit? Zeer zeker niet. Franciscus van Assisi communiceerde met de natuur, hij sprak met de zon, het water, de wind… Hij leefde in harmonie met de natuur. De “wijsheid van de arme Franciscus” is een leven in eenvoud, vrij van al het overbodige, “stralen van zon en genade” (Eloi Leclerc). Het was door contact met de natuur dat Franciscus de aanwezigheid en de welwillendheid van God ontdekte, en de simpele vreugde van een gekozen nuchterheid, ontwikkeld door de jaren heen. Deze tijd van terughoudendheid kan een tijd zijn om het “nederige lied van de aarde” te herontdekken, of de sensatie van leven en licht doorheen de bomen. En de aanwezigheid van een liefhebbende God die toekijkt en zich zorgen maakt als hij ziet hoe we met de natuur omgaan.
Wat ik in een krant van 27 januari las, maakt me een beetje bang. De Verenigde Naties leggen een verband tussen verschillende crises: de huidige pandemie, de ineenstorting van de biodiversiteit, de vervuiling van de zeeën … En de conclusie is hard, een koude douche: vandaag maakt de mens de planeet, hij transformeert ze en… vernietigt ze. De meest ontwikkelde landen zijn de grootste vervuilers. We stevenen af op een ramp!
Ja, niet alles in de beste van alle mogelijke werelden is goed. Het volstaat ook niet om op onze politici te vertrouwen. Het is aan onszelf om ze te pushen, of om ze ideeën te geven … En zelfs de beste beslissingen zullen tevergeefs zijn als wij ons gedrag niet veranderen.
Een bekering … In het bisdom Lyon organiseert een diaken (boomverzorger) wandelingen met een ecologische en spirituele toon. Neen, geen gastronomische wandelingen. Het zijn wandelingen met als thema het bewonderen van de schepping. En, het werd een succes. De organisator beschrijft het voor ons:
Meestal gaan we op zoek naar wat er onderweg leeft, de geschiedenis, de diversiteit. Dan komen er tijdens de wandeling meer persoonlijke en spirituele vragen naar boven. Het samen op weg gaan nodigt uit tot gemeenschapsvorming: met elkaar, in de natuur, met God. – Als ik een wandeling organiseer, vertrouw ik op de Heer, ik zeg tegen mezelf dat hij wel iets op mijn weg zal leggen, een bloem, een insect of zelfs een boom wiens leven, plaats en rol ik mag onthullen, hun plaats in de natuur en ook hun relatie met de mens. Afhankelijk van de wandelingen en de parochies, laat ik aan de aanvragers de mogelijkheid tot momenten van ‘sharing’, delen, van bidden. Vaak komen dan dezelfde teksten terug: het gebed van Sint Franciscus,de lofzang van de drie kinderen, het gebed voor de aarde …
Ik vertel jullie dit, om ervoor te zorgen dat jullie dezelfde ervaring willen uitproberen, jullie engageren in het gaan wandelen, een ballade van contente mensen (la balade des gens heureux) . We moeten er ons voor hoeden rondjes rond te draaien, ieder in zijn eigen bubbel, ons onderdompelen in de angsten en zorgen die verband houden met de pandemie. Het vaccin zal ons niet van alles redden. Er zijn nog andere wegen, en, die liggen binnen ons bereik. Het is niet genoeg om te wachten op miljarden stimuleringspakketten. We moeten de ramen openen. Gewoon blij zijn. Een geest van afzondering is dodelijk, hopeloos … Een hechte band zoeken met een gastvrije natuur is een echte lock-down, een verbinding met bronnen van energie, dankbaarheid en vrede. Probeer het en jullie zullen het zien.
En zing de ballade ‘la ballade des gens heureux’.
Pater Joseph Burgraff